poniedziałek, 10 stycznia 2011

Zapomniałabym! O położnej, szkole rodzenia, tatusiach i kilku innych.

Ha! Zapomniałabym. Tak bardzo chciałam nadrobić zaległości świąteczno, przełomowo – roczne w pisaniu, że zapomniałabym napisać o spotkaniu z położną.
Zważając na to, że do szkoły rodzenia postanowiłam nie chodzić – wychodząc z założenia, że znam siebie na tyle, że wiem na ile wykładana teoria przedkłada się na zastosowanie w praktyce. W moim przypadku wynosi to tyle co nic, a mnożąc to przez fakt, że kobiety przecież radzą sobie doskonale intuicyjnie, rodzą samodzielnie, to przecież naturalny proces, nie? Postanowiłam w każdym razie sobie zaufać i położna utwierdziła mnie w tym fakcie.
Przyjęłam w tym względzie taktykę taką jak na początku i od początku ciąży – w zasadzie już o tym pisałam – postanowiłam zaufać sobie i swojemu organizmowi. Nie będę Was częstować dyrdymałami o tym, że przecież szkoła rodzenia jest do bani, czy jest niezbędna – wychodzę z założenia, że pozostawiona w tej kwestii dowolność pozwala samej kobiecie określić czy tego potrzebuje czy nie – choć zastanawiając się głębiej i czytając wypowiedzi kobiet po odbytym kursie lub bez niego, po porodzie lub przed – stwierdzam, że zajęcia te dobrze robią Panom. Kobieta jakoś tak naturalnie wykazuje chęc do pogłębiania wiedzy w kwestii ciąży, połogu, laktacji, kupek większych i mniejszych – a Panowie bywa, że nieszczególnie. I tutaj moje drogie Panie, co ja Wam będę tłumaczyć – niektórych „Sprawców” choćby wołami nie zaciągniemy do lektury nie wspominając już o zajęciach gdzie ilość ciężarnych na metr kwadratowy sporo przekracza średnią krajową. Wraz z zaawansowaniem ciązy poglądy Naszych Panów mogą się zmienić i np. nagle doznają cudownego olśnienia, że „kurde jakie to jest ciekawe, że to wszystko się tak dzieje” – może to przyjść w różnych momentach niekoniecznie po minięciu pierwszego „poinformacyjnego szoku” czy to gdy przyszły Tata pójdzie z nami do lekarza, czy to po tym jak poczuje pierwsze kopnięcie – u niektórych po porodzie a jeszcze u innych po całym szale laktacyjnym, ok. 3 miesiąca jak „dziecko zaczyna trybić” (tutaj współczujemy, że ominęła ich cała magia ciąży, braku pomyślunku, że czasu się nie cofnie i zrozumienia wreszcie tego, że każdy dzień przeżywamy tylko raz).
Wlazłam nie w ten watek – ale dokończę. Ja na szczęście trafiłam na Sprawcę, który bardzo chętnie angażował się w Naszą ciążę. Nie tak obsesyjnie jak niektórzy Chłopi, że jak z jajkiem się obchodzili, że czytali, pouczali – nie rozsądnie na tyle, żeby pozwolić zbudować zaufanie między Nami i w tej kwestii. Nie musiałam jakoś nachalnie podsuwać lektur, zasypywać linkami – i starałam się tak nie robić – tym bardziej widząc, że przynosi to zupełnie odwrotny skutek. Mój Ślubny czasem sprawiał wrażenie jakby się przejadł tematem – tak mi się wydawało, ale dziś wiem, że wówczas po cichutku studiował wszelkie frapujące Go kwestie. A przebieg ciąży tydzień po tygodniu to miał opanowany zawsze na kilka tygodni wprzód (a ja robiłam coś na miarę kalendarza adwentowego – co czwartek czytałam sobie co się dzieje u Kreweta w tym tygodniu, tym i tylko tym. I co prawda nie co dzień, ale co tydzień otwierałam nowe okienko ze słodyczem w postaci sporej dawki informacji).
Koniec. O położnej miało być – we wtorek miałam zafundowane zwiedzanie szpitala (choć przed świętami już sobie mały voyage urządziłam – szukając laboratorium – trafiając do prosektorium – zupełnie przypadkiem rzecz jasna – wędrując z próbka wymazu na paciorkowce). Ale wtorkowa wycieczka dużo bardziej mi się podobała i to z przewodnikiem! Pani Dorotka okazała się być całkiem młodą (mimo 20 letniego doświadczenia – swoją droga nie wiedziałam, że po podstawówce można być położną – bo Kobieta wydawało by się, że nie ma więcej niż 30 lat), przesympatyczną kobietą. Konkretna babeczka – spokój mnie ogarnął tym bardziej większy jak zauważyłam, że prezentujemy podobny pogląd na sprawę momentu pojawiania się dziecka na świecie. Bez paniki, bez afery, ze spokojem, słuchając swojego ciała. Brzmi fajnie, nie? Zobaczymy jak będzie.
A sala porodowa? Dla mnie bomba, tym bardziej, że szłam z wyobrażeniem białych płytek otaczających mnie ze wszą, niebieskawym, jaskrawym światłem świecącym prosto w krocze, batalią ludzi w maskach odkażających i całe mnóstwo połyskujących złowrogim metalem „mebli”– scena iście z Archiwum X. A tu psikus. Porodówką okazał się przytulny pokój, z brązową tapeta na ścianach – taką ładna „designerską”. Fotele z regulowanym oparciem, łóżko wcale nie aż takie szpitalne, piłeczka do skakania, łazieneczka, drewniane blaty – elegancja Francja – a to wszystko w szpitalu państwowym. Czyżbym miała dostać szanse na odzyskanie wiary w „Polna”? Życzę sobie tego. Na pewno po powrocie nie omieszkam skomentować.
Znów za długi wpis. Kurde! Kończe.
Ale wiecie co? Zobaczcie na godzinę dodania! Tak. Dziś nie pospaliśmy do 14 – R. szedł pierwszy dzień do pracy. Wstałam o 6, śniadanko, prasowanko, wspólna herbata i… i zostałam sama samiutka. I póki co nie śpiąca, ale z cholernym bólem głowy – za szybko wstałam i mam. I jakby tak mi się gdzieś coś może dziać zaczynało już powoli. Co jakiś czas mnie tak „ciumpie” w podbrzuszu i w niczym nie przypomina to kopnięć ani szczypnięć Kreweta. Czyżby?

3 komentarze:

  1. Wiesz, intuicja intuicją i instynkt instynktem, ale na szkole rodzenia można dowiedzieć się wielu rzeczy, których instynkt może Ci nie podpowiedzieć. Nie mówię o wiedzy na temat przebiegu ciąży, porodu, połogu itd., bo to jest w książkach i internecie.
    Mi szkoła rodzenia (do której byłam chyba nawet bardziej sceptycznie nastawiona niż Ty), poza naprawdę bardzo przydatnymi ćwiczeniami oddechowymi, instruktarzem masażu mnie (podczas porodu przez męża) i noworodka (już później;) ), dała przede wszystkim dużo pewności siebie.
    PS jak narysujesz mi wykres powyższego zdania (wraz z nazwaniem części składowych owego), to stawiam Ci piwo. Piwo Karmi;)

    OdpowiedzUsuń
  2. Z rysunkiem będzie słabo, ale rozumiem! Spokojniejsza jestem, ze względu na studia:) nie żebym wszystkie rozumy pozjadała - ale od momentu poczęcia do pójścia do szkoły mam zaindeksowane zaliczenia bez poprawek:) Ale co tam i tak życie zweryfikuje - podobno dzieci pedagogów są najgorsze - zobaczym. Co do masaży - opanowane z zajęć:) co do relaksu - opanowane z zajęć:) co do oddechu - to pierwsze o czym podobno się zapomina przy porodzie:)

    A co do szkoły rodzenia, jedyny powód dlaczego mogę żałować, że nie poszliśmy na kurs jest spokój Męża mego. Dziś wiem, że mogłam lepiej wykorzystać jego potencjał zainteresowanie się sprawą i przy okazji oszczędzić mu nerwów i pytań bez odpowiedzi - bo nie mógł znaleźć informacji, bo nie miał jak zweryfikować, bo głupio zapytać.
    Ale przy kolejnym dziecku będzie lepiej!

    OdpowiedzUsuń
  3. Cześć Aśka!
    Z tą szkołą jest jak ze wszystkim w życiu, najważniejsze jest własne przekonanie i optymizm :)
    Najważniejsze podczas rodzenia słuchać dokładnie położnej. Mają laski doświadczenie i wystarczy się na nie zdać.

    Dla nas przy pierwszym porodzie najważniejsza okazała się sala poporodowa, gdzie spędza się parę dni. Za pierwszym razem to była straszna porażka, wąski pokoik gdzie nie można się ruszyć, z czterema świeżo upieczonymi mami z czego jedna umiała tylko rzucać mięsem... do tego jeden dzieciak w inkubatorze. Słowem niewesoło. Dla nas komfort poporodowy i nowa sytuacja dla wszystkich okazała się ważniejsza niż czas przed porodem.

    Dlatego za drugim razem było już lepiej :)

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję!